Ugani werkt volgens een B2B model, waarbij het lokale partners zoekt die een licentievergoeding betalen voor elke prothese die ze maken aan de hand van de automatische software. Deze partners verkopen de prothese dan door aan de patiënt via een B2C model. Door klanten als partners te beschouwen, verhoogt de zekerheid voor terugkerende inkomsten en het vertrouwen tussen beide bedrijven.

Binnen 5 jaar wilt Ugani samenwerken met minstens 20 partners in 10 landen om zo meer dan 15.000 protheses op de markt te brengen en evenveel mensen te helpen om opnieuw te stappen.

Volgens data van de Wereldgezondheidsorganisatie zijn er vandaag ongeveer 40 miljoen geamputeerden waarvan slechts 5 à 15% een prothese heeft. Dit betekent dus een potentiële markt van meer dan 30 miljoen patiënten.

Er wordt verwacht dat de prothese markt in ontwikkelingslanden jaarlijkse met 5.4% zal groeien tussen 2020 en 2027. De marktgroei wordt gestimuleerd door de sterke bevolkingsgroei in ontwikkelingslanden, en dan vooral in Afrika waar World Economic Forum verwacht dat de bevolking verdrievoudigt tot 1.34 miljard tegen 2050. Andere factoren zijn het toenemend aantal verkeers- en andere ongevallen en de stijgende prevalentie van ziekten. Oorlog en ander geweld is jammer genoeg ook een van de hoofdredenen voor amputaties in sommige gebieden.

De totale beschikbare markt (TAM) van Assistive Technology (AT) werd in 2018 gewaardeerd op 18,6 miljard USD en zal groeien tot 32 miljard USD tegen 2026. Tegen 2027 zou deze al 37,6 miljard bedragen.

Ugani focust enkel op ontwikkelingslanden, en in het begin enkel op protheses. Op termijn wilt Ugani wel deze hele AT markt aanboren in ontwikkelingslanden. Er zijn vandaag ongeveer 40 miljoen geamputeerden in deze landen en Ugani vraagt 40 USD per prothese die geproduceerd wordt, wat de Serviceable Available Market (SAM) op 1.6 miljard USD brengt.

De Serviceable Obtainable Market (SOM) werd berekend op ongeveer 17 miljoen USD. Dit is de omzet die Ugani binnen 7 jaar zal bereiken.

Patiënten kunnen opgesplitst worden aan de hand van het type trauma of hun geografische locatie, maar ook aan de hand van hun leeftijd of activiteitsniveau. Het spreekt voor zich dat een jonge welvarende patiënt die een correcte operatie heeft gehad en in een stad woont gemakkelijker te bereiken en te helpen zal zijn dan een bejaarde met een ontstoken stomp in een ruraal gebied.

De echte segmentatie ligt echter niet bij de patiënten, maar bij de partners en klanten van Ugani, met wie een samenwerking opgezet zal worden om de protheses lokaal te produceren via de licentie.

Ten eerste zijn er de gezondheidscentra in ontwikkelingslanden. Deze ziekenhuizen en andere medische instellingen hebben jaren ervaring in de gezondheidssector. Velen van hen zijn reeds actief betrokken bij amputaties en het maken van protheses. Ze zijn voor Ugani een perfecte manier om gemakkelijk veel patiënten te bereiken die zich voorheen geen klassieke prothese konden veroorloven.

Enorm veel internationale liefdadigheidsinstellingen, foundations en NGO's zijn ook actief in deze landen. Velen van hen hebben specifieke programma's om mensen met amputaties te helpen door hen protheses te geven. Deze organisaties zijn voortdurend op zoek naar manieren om de kosten van hun protheses te verlagen, om meer mensen te helpen binnen hun budgetten.

Ugani heeft ook reeds verzekeringsmaatschappijen en militaire organisaties benaderd, die enorm veel interesse toonden in de producten. Ugani kan hen helpen meer en goedkopere protheses te maken in samenwerking met de gezondheidscentra om op die manier kosten te drukken maar ook veteranen eindelijk een oplossing te kunnen aanbieden.

De concurrentie van Ugani kan opgesplitste worden in 4 groepen:

Westerse bedrijven werken al jaren aan gelijkaardige software toepassingen als Ugani. Deze bedrijven focussen niet op de ontwikkelingslanden, aangezien hun prijzen te hoog zijn en dus niet concurrentieel. Zo zijn er bijvoorbeeld Ottobock en Ossür, de twee grootste prothese fabrikanten ter wereld. Maar ook startups zoals Vytruve of Spentys die een gelijkaardige software hebben ontwikkeld en deze in West Europa verkopen.

Kleinere non-profits proberen sinds enkele jaren gelijkaardige producten op de markt te brengen (zowel protheses als software om protheses te maken), maar worden gelimiteerd door hun budget, wat steeds de schaalbaarheid van hun oplossing tegenhoudt. Zo zijn er bijvoorbeeld: 3D Sierra Leone, Legs4Africa, Circleg en DigiScan3D, die allemaal slechts een handvol protheses per jaar kunnen uitdelen.

Verdere concurrentie komt er van de lokale prothese centra, die meestal samenwerken met een of meerdere lokale ziekenhuizen. Deze centra gebruiken de klassieke productietechniek met gips, wat trager is en de protheses duurder maakt.

Ook grotere internationale NGOs zoals Handicap International, Artsen Zonder Grenzen of het Rode Kruis zijn actief in dit domein en delen jaarlijks duizenden protheses uit over heel de wereld. Deze produceren protheses ook volgens de klassieke manier, maar hebben wel budgetten van miljoenen Euros om mensen te helpen.

Deze laatste 2 categorien zijn niet enkel de concurrenten van Ugani, maar ook de klanten. Onderhandelingen met het Rode Kruis en Handicap International zijn lopende, terwijl de eerste partner van Ugani in Benin een lokaal prothese centrum is. Deze organisaties zien ook potentieel in de nieuwe methodes van Ugani en willen graag de stap zetten naar meer comfort voor minder geld voor hun patiënten.

De algemene trend onder al deze organisaties is echter samenwerking en niet concurrentie. Een van de founders van 3D Sierra Leone zetelt bijvoorbeeld in de adviesraad van Ugani Prosthetics, terwijl Ugani en Spentys aan het kijken zijn of een samenwerking mogelijk is in de nabije toekomst.